Aπό το Λεύκωμα «Λεξικό Ελλήνων Kαλλιτεχνών» των εκδόσεων «Μέλισσα».

Μέγκουλας Γιώργος / Mégoulas Georges

Γλύπτης

Αλιβέρι Ευβοίας - 18/4/1955

Γράφει η Ιστορικός της Τέχνης, δρ Δαμιανάκη - Ρομάνο Χρύσα. 

... Στη μεγάλη και αξιόλογη καλλιτεχνική παραγωγή του, πέρασε από τις πλαστικές κονστρουκτιβιστικές αναζήτησης και την σπουδή της κίνησης, του φωτός και του περιβάλλοντος χώρου, στις αφηρημένες και ανοιχτές φόρμες των σιδηρο κατασκευών... και τέλος στις σύνθετες κατασκευές από σίδερο και μάρμαρο, που αισθητοποιούν τη μετάβαση του καλλιτέχνη σε μία «γραμμική γλυπτική», ενσωματώνοντας ταυτόχρονα τις προηγούμενες αναζητήσεις του στο χώρο και το φως. 

Aπό τα πιο χαρακτηριστικά έργα της τελευταίας αυτής κατηγορίας είναι η σειρά με τα ανάγλυφα ψάρια από σίδερο - μάρτυρας της σαγήνης που ασκεί στον καλλιτέχνη η θάλασσα και ο κόσμος της - ενταγμένα σε στρογγυλές μαρμάρινες πλάκες στο σχήμα της πανσέληνου, στηριγμένες πάνω σε μία παραλληλόγραμμη βάση.

Τα έργα αυτά (περίπου εβδομήντα, διασκορπισμένα σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές) υποβάλλουν με την λεπτή διαλεκτική σχέση ανάμεσα στη στρογγυλή, όλο θηλυκότητα μαρμάρινη φόρμα, και τις ραδινές σιλουέτες των ψαριών ή άλλων μορφών ή και συμβόλων (Η γέννηση της Αφροδίτης), που τις εμψυχώνουν.

Τα ίδια ιδεολογικά κίνητρα έχουν οδηγήσει τον καλλιτέχνη στη δημιουργία των πιο πρόσφατων έργων του όπως το «Ναό του Έρωτα» (1995, μάρμαρο και σίδερο, ύψ. 120 εκ).

Aπό τις πρώτες ωστόσο αναζητήσεις του ήταν η άμεση εμπειρία του χρόνου και του χώρου. Στα πρώτα έργα του, όπως το «Σαξόφωνο» (1983, μάρμαρο, Eθνική Πινακοθήκη M.A.Σ.), οι μετατοπίσεις και οι μετασχηματισμοί που έχουν αποτυπωθεί πάνω στο αντικείμενο δεν είναι άλλο παρά ο υπολογισμός τις κίνησης και του χρόνου που ο καλλιτέχνης έχει κάνει για το γλυπτό του, υλοποιώντας έτσι τις χωροδυναμικές σχέσεις των στοιχείων της γλυπτική, ένα επίτευγμα της σύγχρονης γλυπτικής που ανάγεται στο N. Gabo.

Η σπουδή του χώρου, του ελληνικού φωτός κι της κίνησης είναι πράγματι οι κύριοι άξονες  της δημιουργίας του. Στις σιδηρο κατασκευές του της περιόδου 1988 - 1991 (με την τεχνική της ηλεκτρο κόλλησης), συντελείται ένα ρευστό παιχνίδι των εντάσεων  και δυνάμεων (Μάσκα, 1989), που φανερώνει άμεση εμπειρία του περιβάλλοντος χώρου, του φωτός και του αέρα.

H ίδια αυτή σειρά περιλαμβάνει μυθολογικά θέματα, όπως το «Ο Πηλέας και η Θέτις» (1989, Συλλ. του καλλιτέχνη) και άλλες μυθολογικές μορφές, που μετέχουν τόσο του παραστατικού όσο και του ανεικονικού, κι όπου χειραφετούνται όχι οι άλογες πλευρές της ζωής αλλά η συνεχής μεταμόρφωση και μεταστοιχείωση των ελεύθερων μορφικών στοιχείων, μαζί με μία λεπτή αίσθηση τρομακτικότητας.

Η επίδραση της αρχαίας ελληνικής τέχνης στον καλλιτέχνη μαρτυρείτε στα μνημεία του, μερικά από τα οποία, όπως εκείνο της «Εθνικής Αντίστασης» στη Χαλκίδα (1985 -1986, ορείχαλκος), έχουν ένα έντονο στοιχείο δραματικότητας, που φανερώνει επίδραση και από το έργο του Α. Rodin.

Δαμιανάκη - Ρομάνο Χρύσα. (Χ. Δ. Ρ.)

Ιστορικός της Τέχνης, δρ University of London